Begrijp me niet verkeerd. Ik wil niet zeggen: ‘doe maar gewoon’….
Dat hebben we allen al te vaak gehoord lijkt me. En nóg helaas.
Nee, juist niet. Niet gewóón doen. Maar juist: gewoon doén.
Als je het gevoel hebt dat je iets helemaal niet kunt, leerde ik dat het helpt als je het dan gewoon gaat doen.
Zo is het ook met zingen. En zingen helpt dan weer om dat ook in het gewone leven uit te proberen.
Dat uitproberen gun ik de vrouw die vroeger als turnster vernederd werd door haar “leraar”, en die nu daarover zegt (Volkskrant 03.08.21): “Ik kan nog steeds minder goed tegen kritiek, zeker in situaties waarin een hiërarchie heerst die ik vanuit de turnzaal ken.” (Overigens wil het “toeval” dat ze nota bene heden ten dage als arts in het ziekenhuis werkt; nauwelijks een plek te bedenken waar minder hiërachie is lijkt me…).
“Als ik me ondergeschikt voel”, vertelt ze verder, “dan kan ik niet goed reageren op situaties. Ik blokkeer dan volledig. Ik kan me dan op geen enkele manier uiten”.
Wat ultiem zonde, dacht ik meteen, dat een deel van haar zo niet tot leven komt. Heel graag, zou ik haar uitnodigen precies dat te komen uitproberen in mijn praktijk.
Vaak begint leren met iets gewoon uit te proberen. Ook waar het gaat om jezelf te uiten als dat ongemakkelijk voelt. Wat doet het met ons als we ons zelf horen klinken, als het niet mooi of goed hoeft te zijn, maar gewoon zoals het is. Misschien klinkt er rauwheid, of droefenis, of frustratie door in het lied wat vanzelf ontstaat. Mijn hand durf ik er voor in het vuur te steken dat het zeker beweging brengt precies daar waar de stagnatie wordt gevoeld.
Die vermaledijde turnleraar hoeft wat mij betreft niet ook nog eens het “krediet” te krijgen veroorzaker te zijn van levenslange blokkade. Er zijn andere wegen om de eigen vrijheid terug te winnen.
Hoe zou haar lied klinken als ze er aan terug denkt? Ik denk: veel en veel krachtiger dan ze nu zelf kan vermoeden. Ben reuze benieuwd ook….
