Een collega stembevrijder attendeerde me er op: onze namen zijn niet vanzelfsprekend. Soms verwijzen ze naar voorouders. Andere hebben een symbolische betekenis. Vaak ook zijn ze alleen maar gekozen omdat ze mooi zijn. Maar ze passen niet per se bij ons.
Hoe dan ook: onze namen zijn ons gegeven. Voor iémand waren ze dierbaar. En als jij je er niet goed mee verenigen kunt, dan weet je misschien wel een andere naam. De naam die jou wèl past. De naam die wíj jou kunnen geven. Die spreken we dan hardop uit, of we zingen ‘m voor je. Zoals jij bent.
Zo voel ik, zo heet ik.
