Maand: augustus 2021

In april dit jaar nam ik deel aan een webinar met Harry Mentink van het Veerhuis in Varik. Hij nodigde de deelnemers uit om via een van de sleutels aan onze bos, ons gevoel te onderzoeken bij het thema ‘eigendom’. Ervaar je verbinding met hetgeen de sleutel vertegenwoordigt? Komt daar liefde bij kijken, of verantwoordelijkheidsgevoel, of beide? Of iets heel anders? Hangt er ook een sleutel van vertrouwen aan de bos? Wat willen we wel en niet bezitten? Wat bezitten we daadwerkelijk? Hoe kun je de waarde van je eigendom op nul laten staan? Zodat geven en nemen in balans zijn. 

Het denken daarover is eigenlijk een beweging richting ‘geef-economie’.
Zo ook de kleding-ruil-ketting waar ik aan deel neem. In de roulerende tassen vol afgedankte maar nog prima kleding zit ook altijd het ‘protocol‘. Daarin staat onder meer dat “ik me vrij mag voelen om uit de tas te halen wat ik mooi vind”. En elke keer als ik dat doe, meen ik er toch weer iets voor in retour te moeten inbrengen. Ik probeer me te oefenen dat een keer niet te doen. “Er is meer dan genoeg dus pak wat je leuk vindt”! 👗, staat er immers letterlijk. Best lastig, kennelijk.

Bodemdeskundige Marc Siepman is daar heel duidelijk over: “We zijn gewend om rekeningen altijd te willen vereffenen. Mijn vrouw en ik proberen juist zo te leven dat we niets vereffenen. Dat mensen van ons dingen gratis krijgen, terwijl wij van andere mensen weer andere dingen gratis krijgen. Door niet te vereffenen, blijft de relatie open. We moeten weer meer afhankelijk worden van elkaar. Een gemeenschap wordt immers vooral gevormd door onderlinge afhankelijkheid”.’

Het enige dat je werkelijk bezit, is wat je geeft, benadrukt Isabel Allende in haar Brieven voor Paula. Dat vind ik een mooie gedachte.

Je zelf laten zien, jouw klanken laten horen, dat is ook echt een vorm van geven. Ik ervaar het elke keer weer als iemand zich aan me toont en kenbaar maakt. En ook als ik omgekeerd me aan een ander presenteer. Voor vandaag koester ik alle overvloed die mij omringt.
En elke dag probeer ik me bewust te zijn van wat ik te geven heb. 

Mijn lied gaat er vast van jubelen….

Begrijp me niet verkeerd. Ik wil niet zeggen: ‘doe maar gewoon’….
Dat hebben we allen al te vaak gehoord lijkt me. En nóg helaas.
Nee, juist niet. Niet gewóón doen. Maar juist: gewoon doén.
Als je het gevoel hebt dat je iets helemaal niet kunt, leerde ik dat het helpt als je het dan gewoon gaat doen.
Zo is het ook met zingen. En zingen helpt dan weer om dat ook in het gewone leven uit te proberen.
Dat uitproberen gun ik de vrouw die vroeger als turnster vernederd werd door haar “leraar”, en die nu daarover zegt (Volkskrant 03.08.21): “Ik kan nog steeds minder goed tegen kritiek, zeker in situaties waarin een hiërarchie heerst die ik vanuit de turnzaal ken.” (Overigens wil het “toeval” dat ze nota bene heden ten dage als arts in het ziekenhuis werkt; nauwelijks een plek te bedenken waar minder hiërachie is lijkt me…).
“Als ik me ondergeschikt voel”, vertelt ze verder, “dan kan ik niet goed reageren op situaties. Ik blokkeer dan volledig. Ik kan me dan op geen enkele manier uiten”.
Wat ultiem zonde, dacht ik meteen, dat een deel van haar zo niet tot leven komt. Heel graag, zou ik haar uitnodigen precies dat te komen uitproberen in mijn praktijk.
Vaak begint leren met iets gewoon uit te proberen. Ook waar het gaat om jezelf te uiten als dat ongemakkelijk voelt. Wat doet het met ons als we ons zelf horen klinken, als het niet mooi of goed hoeft te zijn, maar gewoon zoals het is. Misschien klinkt er rauwheid, of droefenis, of frustratie door in het lied wat vanzelf ontstaat. Mijn hand durf ik er voor in het vuur te steken dat het zeker beweging brengt precies daar waar de stagnatie wordt gevoeld.
Die vermaledijde turnleraar hoeft wat mij betreft niet ook nog eens het “krediet” te krijgen veroorzaker te zijn van levenslange blokkade. Er zijn andere wegen om de eigen vrijheid terug te winnen.
Hoe zou haar lied klinken als ze er aan terug denkt? Ik denk: veel en veel krachtiger dan ze nu zelf kan vermoeden. Ben reuze benieuwd ook….